'De brandende gloed in zijn ogen/De pijn in zijn ziel vastgezogen/Te jong om te begrijpen wat hij kan lijden/Iets dat de wereld enkel kan aangrijpen/Leeg kijkt hij naar werelden/Die niet tot de zijne behoren.'

Beste Marco Borsato,

Als ambassadeur van Warchild moet het treurig zijn om alle kinderen te zien die net van het rebellenleger komen. Ze vertrouwen niemand en hebben psychische en lichamelijke pijn.

De kinderen worden ontvoerd en gedwongen een kindsoldaat te zijn. Doordat kinderen klein en lenig zijn, kunnen ze zich goed verstoppen, dat is handig als je moet spionneren. Goedkopere soldaten kan je niet vinden. Ze zijn gehoorzaam en makkelijk beinvloedbaar. Veel legerleiders zijn blij met kindsoldaten, ze kunnen hen opdragen gevaarlijke dingen te doen die een volwassene niet eens zou overwegen. De meeste kindsoldaten vochten de afgelopen jaren in Myanmar [Birma]; Paraguay; Colombia en Sierra Leone.

'Geen mededogen/zijn lijf nog in leven/maar zijn hart gedood'

Veel mensen in Nederland zijn het Nederlandse leven gewend maar als jezelf een kindsoldaat zou zijn zou je eigenlijk niet weten wat je moet doen. Ze proberen te ontsnappen maar met een beetje pech verdwaal je in de jungle tijdens je ontsnappingspoging.

Tijdens onze lessen waren veel ontroerende beelden. Je hoorde wat die kinderen moesten doen. Ze moesten hun vrienden en familie verminken en ze moesten huizen afbranden.

'Kindsoldaat, je ogen zo leeg/Is dit wat je van het leven kreeg?/Waar is je mammie, je bent nog zo klein/Zo zou je leven niet moeten zijn.'

Als U thuis komt van uw verre reizen en U ziet uw kinderen vind U dat dan niet emotioneel? Met name die verhalen van en over de ervaringen van de kindsoldaten? Marco, ik vind het geweldig dat je zoveel tijd en inzet besteed aan de stichting Warchild!

'De wereld weet veel/maar niet wanneer uitbuiting van kindsoldaten stopt.'

Groetjes,

Damian van Gog, 1E
juni 2011