Nieuwus.nl

Het was zomer 1995. Zes wekenlang verbleven we op een camping in Zuid-Frankrijk te Octon. Al vanaf de eerste dag huppelde een klein zwart poesje rondom onze vouwwagen. Alle drie onze kinderen waren helemaal dol op haar. Ze vroegen: ‘mogen wij deze poes mee naar huis nemen?’ Nou dat mocht, mits de poes nog zes weken bij ons zou komen. En ja hoor! Ze bleef de hele vakantie bij ons. We kochten eten voor haar en ontvlooiden haar…. Ook dat was hard noig! Een klein zwart sierlijk poesje met aan het uiteinde van haar lange staart een knobbeltje: wat was ze mooi! Onze kinderen hadden al een naam bedacht voorhaar: ‘Minou’.

Klik hier voor het PDF-bestandje

En het kan zo gezellig zijn...
Augustus 2010

"Oma, wat is zomer?" Aldus een vraag van mijn kleine meid.

"Zomer, kind, is de tijd dat je 's morgens de deur open zet en deze 's avonds weer dicht doet voor je gaat slapen. Je hoeft geen sokjes aan, je blote voetjes kunnen zo in je sandaaltjes. De was kan buiten aan de waslijn drogen en altijd staat er een kan koele ranja klaar. Ik heb zelf waterijsjes gemaakt en elke dag krijg je er eentje.

We doen zomerjurken aan met felle kleuren en zetten een hoed op tegen het vele zonlicht. We smeren onze gezichten in met zonnebrand en ook onze armen en benen.

's Middags eten we buiten een boterhammetje met aardbeien met lekker frisse karnemelk erbij en 's avonds eten we weer buiten met een bord salade op onze schoot. We lachen en maken grapjes met elkaar.

En dan mag je nog heel lang buiten spelen van mama, omdat het veel te warm is in je bedje. Mensen zitten in hun tuinen of voor aan de straat op een keukenstoel. Ze kijken naar alle mensen die voorbij kuieren of fietsen en maken een praatje met de buren of met de voorbijgangers.

Ze drinken een kopje koffie of thee en iedereen krijgt ook een kopje als men dat wil. Men praat over het prachtige weer, misschien wel een beetje te warm, maar toch. Mensen lachen en spreken over de baby's die pas geboren zijn of over mensen die ziek zijn of zijn gestorven. De moestuinen en dat de sla zo hard groeit en ook de boontjes 'hard' gaan. Er moet dringend geweckt worden, want er komt veel van het land vandaan nu het weer zo warm blijft.

Tot laat in de avond hoor je het geroezemoes van stemmen en hier en daar een lach. De koffie is verruild voor een koel biertje, vermoed ik zo.
Met de warmte lost ook de haast op. Iedereen doet het op een tandje minder. Wat vandaag niet meer kan, doen we morgen toch? Niemand die daar nu last van heeft.
Alle bloemen bloeien uitbundig en het gras wordt vaker gemaaid. De bomen kreunen onder de rijke oogst van alle fruit en de bijen hebben de tijd van hun leven. Alleen het gezoem van de muggen is minder leuk en bijna iedereen heeft wel een paar muggenbulten zo hier en daar. Het is papa's taak om elke avond voor het slapengaan op muggenjacht te trekken en gewapend met een mepper doet hij trouw zijn plicht."

Het meisje zucht en zegt, "oma het is nu geen zomer hé en komt die nog wel, het is zo grijs en zo koud buiten?"
Ook oma zucht en vertelt dat grootmoeders wel veel weten, maar over het weer niet zoveel te zeggen hebben.

"Jammer," zegt het kind, "ik vind die zomers van u wel zo leuk."

"Kom," zegt oma, "we gaan spek bakken en kapucijners eten met aardappelpuree en mosterdroomsaus."

- Meggy van Oudenhoven

Op een avond in de Adventtijd was het koud buiten. De wind trilde aan de ramen en floot zijn winterse liederen in het duister. Binnen in huis was het aangenaam warm en alle kinderen, zo'n stuk of vijf, zaten in pyjama rondom hun moeder.
De adventlantaarn brandde en zoals altijd las de moeder voor uit het boek; "Maria's kleine ezel". Elk jaar hoorden de kinderen het prachtige verhaal van een ezel die na veel ellende uiteindelijk bij Jozef en Maria terecht kwam en dat hij het was die het Kind Jezus na de geboorte als eerste mocht zien. Het is een verhaal van lang geleden en de kinderen luisterden altijd of het de eerste keer was. Ineens vraagt de jongste van het stelletje, een kleine meid van zes jaar met stralend blauwe ogen en lichtblonde haartjes: "mama, had het Jezuskind ook een hond net als wij?" De moeder had net het boek dicht geslagen en van alles verwacht maar niet deze vraag. "Waarom vraag je dat liefje. Nou, wij hebben Max in de kersttijd gekregen. Had bij Jezus toch ook gekund," sprak de een na oudste zoon. Een knul van acht met rode krullen en sproeten op zijn neus. Er gingen allerlei gedachten door het hoofd van de moeder, maar ze had geen enkel antwoord paraat. De oplossing zou vast komen na een nachtje slapen, hoopte ze en daarom zei ze dat morgen er een antwoord zou komen van haar. De kinderen gingen een voor een naar bed, de kleinsten het eerste en de oudsten wat later. Toen het rustig geworden was in de kamer plofte de moeder op de bank en haar gedachten gingen uit naar de eerste ontmoeting met Max. Het was alweer een aantal jaren geleden dat haar man de dag voor Kerst belde, alle kinderen waren al vrij van school en speelden buiten, druk in de weer met sneeuwballen gooien en sleeën. Hij vertelde dat op zijn werk in de hal onder een enorme kerstboom een hond gesignaleerd was. Hij lag er helemaal weggekropen en kwam niet meer onder de boom vandaan. Vuil en zwaar verwaarloosd zag hij er uit en was in een onbewaakt moment naar binnen de grote hal ingeslopen. Hij had nergens een thuis dat was wel duidelijk te merken. Men was bij die firma niet van die hond gediend en men had het plan om een dierenarts te bellen om de hond een spuitje te geven zodat niemand er meer last van zou hebben. De vader hoorde dat en vond het absoluut geen goed plan. Hij belde daarom zijn vrouw om haar te vragen te komen kijken naar die hond. Je weet maar nooit. De moeder kwam ook na een tijdje en had alle kinderen bij zich.

Het is zover en u leest het goed; dit is mijn laatste column. Ik stop er mee na drie en een half jaar. Mijn leven heeft dusdanig een andere wending genomen dat ik besloten heb al mijn verplichtingen naar "buiten" toe stil te leggen. Niet dramatisch hoor voor het geval u denkt zich zorgen te moeten gaan maken over mij. Dat is helemaal niet nodig en weet u, ik heb het graag gedaan. Een poosje geschreven voor u.

Bouwvakker zijn is een geweldig vak. Er komt letterlijk iets bijzonders uit je handen en vooral de fundamenten zijn belangrijk. Ook het onderdeel slopen heeft mijn sympathie. Een van onze kinderen heeft een vak binnen de bouwwereld en hij kan steevast rekenen op mijn onversneden belangstelling.
Zelf mag ik graag bouwen aan een gesprek, een goed gesprek wel te verstaan. Zo eentje waar je een tijdje mee voort kunt. Laatst was het zover. Op een of andere markt kwam ik een oude kennis van me tegen. Het stoorde haar dat ik nooit eens iets schreef over vrouwen die niet werken. Ik reageerde hier meteen op door te vertellen dat ik nooit aan verzoeknummers doe en dat zulke vrouwen niet bestaan. Verbaasd keek ze me aan en vertelde dat zij er toch zo eentje was. "Zo eentje?" Vroeg ik. "Ja, zo eentje, die een man heeft en kinderen maar geen baan buitenshuis en daar schrijf je nooit over." Nou dat was niet tegen dovenmansoren gezegd en we maakten een "deal". Ik zou er een keer over schrijven en zij zou nooit meer zeggen dat ze niet werkte.

Het zit er weer op; de periode die door velen vakantie wordt genoemd. Ik wil graag iets kwijt over al die kinderen die zes weken of langer zich hebben moeten vermaken, thuis, in de opvang of elders. Met veel respect voor diegenen, die zich bezig hebben gehouden met de jongelui. De meeste moeders zijn vast blij dat ze hun kroost weer kunnen toevertrouwen aan de onderwijsgevenden. De grote vakantie is immers voor hen een vermoeiende tijd, waar ze nooit voor betaald worden, geen Koninklijke onderscheiding krijgen en als het een beetje tegenzit ook geen waardering vanuit hun naast omgeving. Wat een klus was dat, toen ik zelf nog "in de kleintjes" zat. Om maar te zwijgen over hoe dat tegenwoordig allemaal geregeld moet worden met al die werkende moeders buitenshuis. Mijn dochters en schoondochters zijn allemaal bekaf en zij zouden een paar weken op vakantie gestuurd moeten worden.

Stilte a.u.b.!
Vroeger was dit dé slagzin binnen alle bibliotheken en op verschillende plekken hingen er bordjes met die dwingende tekst. Als je dat nou niet lezen kon- wat doe je dan eigenlijk in een bibliotheek- was er altijd wel een juffrouw in de buurt, die je met zachte edoch beslissende stem streng maande tot stilte.
Dat is, vermoed ik inmiddels heel erg voltooid verleden tijd geworden. Die dames van toen in die leeszalen, bestaan niet meer. Op mij maakten ze altijd een zuurpruimenindruk. Steevast met bril op en mantelpakjes aan bestierden ze de bibliotheken. Hun heiligdommen wel te verstaan. Je werd vaak- kind zijnde -als potentieel lastpakje benaderd. Hoewel ik wel én beetje bang was van hen, ben ik mijn hele leven toch vaste klant gebleven van de bibliotheek. Ik wil lezen, sterker nog, ik moet lezen. Er gaat geen dag voorbij dat ik dat niet doe. Daarom ben ik ook regelmatig in de bibliotheek van Zierikzee te vinden en ik moet zeggen dat naargelang de jaren verstrijken ik naar die juffrouwen van vroeger verlang.
In die tijd ging je nog gewoon op zoek naar boeken en of informatie en dan was er altijd die strenge juffrouw die alles wist en met een plechtig gezicht je boeken afstempelde. En stil dat het er was..... Nu kom je in een soort van ruimte die het midden houdt tussen een wachtkamer en een kinderspeelplaats en je kunt er ook nog boeken lenen en kranten of tijdschriften lezen. En er is altijd lawaai..... Vreselijk vind ik dat.

lierten van mist
hangen boven het water
De zon zon speelt een spel
met de mist.
Het lost op
de zon wint het spel
de slierten van de mist
ze worden kleiner en kleiner
totdat het is verdwenen
de mist.
In het leven hangt ook mist
soms veel, soms weinig
En als je dan merkt; ineens echt ziet ....
merk je dat het verdwenen is....de mist.

Het moet gezegd; dit jaar heb ik te weinig mijn zomerjurken kunnen dragen en mijn gelakte teennagels hebben te vaak in dichte schoenen opgesloten moeten zitten. Wat een druilerige lentetijd was dat zeg! Nu de zomer nog, maar over het weer gaan we niet schrijven en het is desalniettemin vakantietijd geworden. Dat gaat altijd gewoon door, gelukkig, en alles vindt een weg daarin. Sinds we gepensioneerd zijn hebben mijn echtgenoot en ik het belang van vakantie "vieren" volledig losgelaten. Sterker nog, wij hebben meer te doen dan anders. Onze kinderen en hun gezinnen hebben allemaal wel vakantie en komen of onze kant uit of ze hebben allerlei vragen op het gebied van klussen, verjaardagen organiseren, picknicks en andere zaken waar het een en ander voor georganiseerd moet worden en zij willen heel graag gebruik maken van onze expertise op dat vlak. Wij gaan zelf tussen de maanden door een paar keer op pad om de dagelijkse sleur wat te doorbreken. Niet dat we lijden aan dat dagelijkse. Integendeel, naarmate we ouder worden hechten we steeds meer aan het ritme, de regelmaat en de reinheid en we zijn tot de slotsom gekomen dat dit drietal niet alleen goed is voor jonge kinderen.

Roestvrij staal

Het enige wat daar vanzelf gaat is de deur. Zo gauw als je er voor staat, zwaait ie open. Geruisloos en een tikje elegant. Daarna is het gebeurd met alle vanzelfsprekendheid. Als je geluk hebt zit er niemand te wachten in de apotheek en heeft men achter de balie vrij snel door dat je binnen bent. Maar soms heb je pech en dan gaat het lang duren, je verblijf aldaar. Niemand gaat volgens mij voor de pret naar die plek en altijd kost het geld. Meteen uit eigen portemonnee of anders wel via je zorgverzekering. Waar is de tijd gebleven dat het ziekenfonds voor iedereen overzichtelijk en begrijpelijk was? Ik kom er niet graag, maar moet er helaas wel regelmatig heen. Gelukkig zijn ze een poos geleden verhuisd van een oud en enigszins romantisch pand naar een frissere plek een eindje verderop. Met het verschil dat het in het huidige pand niet meer stinkt naar putlucht. Wat was dat verschrikkelijk, die damp die er altijd hing en dat terwijl je vaak niet al te fit een apotheek binnenstapt. Het schijnt aan die oude middeleeuwse riolen in de binnenstad te wijten te zijn geweest en de gemeente lijkt daar ten langen leste wat aan gedaan te hebben. Prettig nietwaar?

Terwijl ik volop aan het breien ben- er is een tweeling op komst bij een van onze kinderen- moet ik tot de conclusie komen dat het weer toegeslagen heeft: heimwee. Heimwee naar de echt Brabantse of Limburgse asperges.

Smart of smart?

Column

Meggy van Oudenhoven

Kranten lezen is een van mijn favoriete bezigheden.

Ik weet niet anders of bij een gezin horen een huis, voedsel en kranten. Vroeger bij mijn ouders vielen er steevast elke ochtend twee kranten op de mat. De regionale om op de hoogte te blijven van het wel en wee in de omgeving en de Volkskrant om het echte wereldnieuws te kunnen lezen. Pa was altijd vroeg op tegelijk met mij en hij pakte de Volkskrant om de strip van O.B. Bommel als eerste te lezen en ik de regionale om te kijken wie er dood gegaan was. Hoewel ook wij nu zouden moeten bezuinigen doen we dat niet op onze krantenabonnementen. Alleen de rollen zijn nu omgedraaid. Mijn lief leest de PZC mét de overlijdensberichten en ik een landelijke krant zonder Bommel en 's middags tijdens onze siësta ruilen we van krant. In een landelijke krant van de afgelopen week stonden er de volgende toch wel schokkende berichten: De smartphone behoort tegenwoordig tot de eerste en belangrijke levensbehoeften van de moderne mens. Hij kan niet meer zonder(!) In het kader van noodzakelijke bezuinigingen moet men maar de faculteit Theologie afschaffen. Deze studie zou ondergebracht kunnen worden bij de "faculteit Astrologie" en zou alleen maar leiden tot bellenblazerij en sprookjes vertellen. Het eerste bericht neem ik helaas serieus. Het tweede, hoewel serieus bedoeld door de schrijver ervan, niet. De afhankelijkheid van de mobiele telefoon baart me al een poos zorgen. Ik herinner me nog de strijd met mijn pubergezin jaren geleden. Een van mijn regels toentertijd waarmee niet te spotten viel was, dat onder het eten alle telefoons weggelegd werden en op zwijgen werden gezet. Consequent heb ik alle protesten gepareerd en ook nu nog blijft die regel van kracht in mijn huis als ik lang in de keuken heb gestaan om onze gasten te kunnen voorzien van een goede maaltijd. Je bent een levensgenieter of je bent het niet. Op toilet bellen moeten de gasten zelf weten, maar onder de douche telefoneren mag ook weer niet van ons. Kost teveel water en voor ons is water in alle opzichten te kostbaar. De terreur van de smartphone breidt zich ongemerkt steeds meer uit. Je kunt bijna niet meer spontaan omhelsd worden door een dierbare. Die moet eerst altijd de telefoon opbergen en dat kost tedere seconden. Het is maar dat u het weet. Ik heb altijd al erg moeten wennen aan het luchthappen wat vroeger elkaar kussen werd genoemd en nu moet ik geduld betrachten alvorens ik omhelsd kan worden door de een of de andere. Nee, ik vind het er niet leuker op worden, want als ik het lef heb om iets te zeggen over deze afhankelijkheid ben ik altijd de suffe theemuts, die niet mee wil gaan in de vaart der volken. "Amen," zegt deze bellenblazer die blijkbaar ook een sprookjesverteller schijnt te zijn. Ik verwijlde immers jaren in het land van de theologische faculteit. Je kunt op slechtere plaatsen rondhangen denk ik dan maar.

Column week 12-2012; Meggy van Oudenhoven column-wk-12-2012.pdf

U kunt dit bericht ook nalezen op WereldRegio

Column week 08-2012; Meggy van Oudenhoven column-wk8-2012.pdf

U kunt dit bericht ook nalezen op WereldRegio

Klik op de link om naar de video te gaan: vimeo.com/37556141

Het gebeurt, ook hier!

Een lastig voorval achtervolgt mij sinds kort en het laat me niet los.

In de jaren dat ik hier op dit eiland woon en leef, heb ik het idee gekregen dat Zeeland een beetje buiten de ongeduldige vaart der volken ligt. Het is hier ruim, vaak ook rustig en als je rondkijkt redelijk vredig. De meeste tijd althans. Er wordt wel gemopperd en betoogd over zaken die anders verlopen dan gewenst, maar als je verder kijkt dan je neus lang is, is het best goed toeven hier. Rust en gemak hebben echter wel de lastige bijkomstigheid dat je indut. Problemen daarentegen maken alert en soms zo dat je wat moeilijker inslaapt. Zoiets overkwam mij onlangs terwijl ik aan het winkelen was.

Zeiltocht Laura Dekker: geen record, wel wereldnieuws
Elsevier

zondag 22 januari 2012

Zeilmeisje Laura Dekker is zaterdagavond Nederlandse tijd aangekomen op het eiland Sint Maarten. Daarmee heeft ze haar solozeiltocht rond de wereld afgemaakt.

Laura Dekker is in haar eentje de wereld over gezeild

Dekker is de jongste persoon die deze tocht ooit heeft gemaakt, maar ze krijgt geen vermelding in het Guinness Book of Records. De organisatie heeft de "jongste-categorie" geschrapt, omdat ze jongeren niet meer tot gevaarlijke acties wil aanzetten.

Interviews
Media hebben wel veel aandacht voor het zeilmeisje. Meer dan driehonderd media willen Dekker interviewen. Vooral haar strubbelingen met jeugdzorg wekken de interesse van journalisten.

Volgens de BBC had Dekker geen nachtmerries over piraten, maar over de kinderbescherming. CNN noemt de reis van Dekker historisch en controversieel. Het Duitse dagblad Bild schrijft dat Dekker heeft gewonnen van golven, wind, deining en "iedereen die niet in haar wilde geloven".

PSALM 1

Gezegend ben je
een boom aan stromend levend water
vruchten zul je dragen
blad dat niet vergeelt
het zal je goed gaan.

Huub Oosterhuis
Uit: 150 psalmen vrij

Column week 44-2011; Meggy van Oudenhoven: WereldRegio

Column

Meggy van Oudenhoven

"Ik ben een heel volk"

Ik ben een heel volk'. Aldus sprak Etty Hillesum in haar boek. Zij was een jonge Joodse vrouw, ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Het was toen een tijd dat er veel op mensen afgestormd kwam in allerlei onmenselijke vormen. Het verschil met nu is dat er hier geen oorlog woedt en we niet massaal bedreigd worden. Echter wat komt er nog steeds veel op ons af. Ik zou regels vol kunnen schrijven over politiek, economie, eenzaamheid en gebrek aan vrede zo hier en daar. Echter, ik trek me terug binnen de grenzen van dijken en bruggen van ons eiland.
Ik zou de vraag willen stellen hoe u denkt over kledingvoorschriften en het verbod op het in het openbaar dragen van kleding die voor de meesten onder ons eigenlijk totaal onbegrijpelijk is, zoals de boerka. Hoe u denkt over het verbieden van ritueel slachten en de besnijdenis van jongetjes vanuit bepaalde levensovertuigingen. Een hot item op dit moment, zo blijkt uit de media. Andere levensbeschouwingen, het christendom uitgezonderd, komen op dit eiland nog niet zo heel veel voor. Maar ik denk dat de mensen er wel degelijk een mening over hebben of wellicht zelfs een oordeel. Wat ik nu mis op Schouwen Duiveland zijn plekken waar al dit soort van gedachten met elkaar gedeeld zou kunnen worden. Te beginnen bij de jongeren, die altijd weer de toekomst hebben -gelukkig- en die zullen moeten samenleven in een wereld waar in toenemende mate mensen van elders mogelijk buren gaan worden.
Ik blijf het jammer vinden dat binnen het voortgezet onderwijs op dit eiland niet het vak levensbeschouwelijke vorming gedoceerd wordt. Een belangrijk vak waarbij veel onderwerpen aan de orde zouden kunnen komen binnen een respectvolle setting. Ik leef met de overtuiging dat de aarde van iedereen is en besef terdege dat ik me op deze manier ook kwetsbaar opstel. Desalniettemin kunnen we onze koppen niet meer in het zand steken over het feit dat niet overal meer alle soorten van mensen welkom zijn.
Dit allemaal schrijvend, vraag ik me af hoezeer wij hier veranderd zijn na het gezinsdrama in 2009, wat zich in Zierikzee af gespeeld heeft en waar mensen stierven met een Islamitische levensovertuiging. Toen was de ontzetting groot, maar heeft het sowieso enige verandering teweeg gebracht? Of zijn we dat hele gebeuren weer 'gewoon' vergeten, omdat we ons vooral druk maken over het behoud van dorpshuizen, hoezeer het trilt in de binnenstad onder invloed van van alles en nog wat en wie wat moet gaan betalen voor de regiotaxi en dergelijke. We kunnen ook flink tobben over hoe het verder moet met onze pensioenen en of Griekenland nu wel of niet failliet gaat en wanneer Nederland wegbezuinigd wordt ten koste van wat allemaal. Schreeuwende volksvertegenwoordigers binnen onze huidige regering leveren zeker geen bijdrage aan een groeiend vertrouwen in de nabije toekomst. Ik heb geen herfstdip, nu ik het een en ander schrijf met een wat zwaardere 'pen', maar soms wil ik bezig zijn met mensen en hun gewoonten, zoals velen hier op ons eiland ook zo hun gewoonten en meningen hebben. "Ik ben een heel volk", zo begon deze column. Daar kun je heel wat gedachten op los laten. Ik denk dat die Joodse vrouw, Etty, bedoelde, dat wij mensen allerlei talenten in ons herbergen en dat het aan ons is te kiezen wie we willen zijn en daar ben ik nu juist onuitroeibaar nieuwsgierig naar. Zou het de herfst zijn of juist de overvloed aan zonlicht deze dagen, deze wat melancholische overpeinzingen?

Column uit Wereldregio,

Ouders van straks

Door: Meggy van Oudenhoven

Het is onrustig vannacht. Veel jongelui banjeren al enkele uren door de straten van Zierikzee, maar binnenkort zal de rust wederkeren want de kroegen sluiten om vier uur hun deuren. Hopelijk gaan de jongelieden dan veilig huiswaarts. Ik zit klaarwakker achter mijn computer en werk aan mijn column. Het nachtelijk lot van de schrijver, zullen we maar zeggen. De column van onze burgemeester op de site van de gemeente inzake jongeren, overmatig gebruik van alcohol en bijhorend gedrag, houdt me erg bezig. Ik ben het deze keer eens met de heer Rabelink. Eindelijk is er een bestuurder die man en paard durft te noemen en hij wijst daarbij naar de ouders van de jeugd en hun verantwoordelijkheid hierin. 'Die jeugd van tegenwoordig', een nog steeds veel gehoorde opmerking als we over jonge mensen onze oordelen uitsproeien. Ik herinner me nog mijn eigen irritaties in de jaren zestig van de vorige eeuw, toen ik nog tot de groep jongeren behoorde en die opmerking te vaak moest aanhoren. En ik was toentertijd een bijzonder braaf meisje, echt waar! Inmiddels grootmoeder van onder andere een kleinkind van 18 voel ik, net als onze burgemeester een grote bezorgdheid omtrent het bijna vanzelfsprekend grensoverschrijdende drankgedrag van jonge mensen. En ook ik wijs naar de volwassenen en hun voorbeeldfunctie hierin. Als je als kind opgroeit met het beeld dat er dagelijks alcohol in huis gedronken wordt, is het toch normaal dat men dat gaat nabootsen? Laten we daarin vooral niet verbaasd of hypocriet doen. Gezellig een goed glas drinken bij elke gelegenheid die zich voordoet. Moet toch kunnen !?! Elke dag? Ja, elke dag. Is gezond, zeggen ze "Kinderen leven in die 'gezellige' omgeving en gaan meedoen zo gauw ze de kans krijgen." Alcohol is cool en je wordt er zo vrij van en iedereen kan lekker meedoen. Bij een groep horen is toch wat een mens nog steeds drijft? Nou, ik weet als geen ander dat, wanneer je een vader hebt gehad die een onvrije relatie had met drank en daaraan ook jong is overleden, dit een gezin behoorlijk uit elkaar kan drijven. Daarnaast heb ik als moeder ook weleens 's nachts zitten wachten op mijn kroost wat terugkwam uit de kroeg en ik was dan niet altijd even blij hoe ze eraan toe waren. Gelukkig is het meestal goed gegaan, maar toch wat zijn ze ook kwetsbaar, die kinderen. Als docent levensbeschouwelijke vorming heb ik mijn klassen weleens gevraagd hoe ze als toekomstige ouders tegen het gebruik van drugs aankeken en unaniem wezen ze drugsgebruik af. "En alcohol dan?" vroeg ik. "Dat kan wel, dat is toch gewoon," antwoordden mijn leerlingen? Mijn reactie dat alcohol eigenlijk ook een harddrug is, werd me niet in dank afgenomen en altijd was het dan even erg stil in de klas. Stiekem hoopte ik dan dat het toch een bijdrage zou leveren aan hun wakkerheid omtrent eigen gedrag, maar het bleef een gok. Ik kan het niet zomaar over mijn kant laten gaan als ik te vaak berichten moet lezen over drankmisbruik bij jonge mensen. Ik voel me regelmatig machteloos en ook ik wijs naar ouders van kinderen in deze. Onze burgemeester heeft in mij een medestander gevonden. Laat de minister van veiligheid en justitie maar komen in november. Op stelten lopen kan dan wel een leuk spel zijn, als het te lang duurt gebeuren er toch vervelende dingen. Zeker met teveel drank op.

In het weekblad Wereldregio staat in week 32 van 2011 weer een nieuwe column van Meggy van Oudenhoven: Het zou verboden moeten worden:
Klik op bijgevoegde link:
WereldRegio

Klik op de link voor de column:
WereldRegio

MARGRIET, WEEK 28, 8-15 JULI 2011

Huwelijksaanzoek met hindernissen.....

Onze zoon Jasper woont al ruim 11 jaar samen met zijn vriendin Suus; ze zijn héél gelukkig samen.
Hij liep al geruime tijd te denken, over waar en wanneer hij zijn Suuske ten huwelijk zou vragen, maar het juiste moment, en de juiste plaats waren nog niet daar.

Een paar weken geleden was het dan eindelijk zover! Op een vakantie in
Mexico ( ze waren daar negen dagen) gebeurde het dan. De halve week, had hij (zonder dat Suus het merkte) al hier en daar wat rondgekeken, waar hij HET zou gaan vragen. En ja hoor, op de 5e dag had hij het moment én de plaats gevonden.

De ring die hij voor haar gekocht had, brandde al dagen in het tasje van de fotocamera, dit moest natuurlijk verstopt worden, zodat Suus het niet zou vinden. Ze heeft ook regelmatig met die fotocamera rondgelopen, en Jasper maar kijken of ze 'het' vakje niet zou openen (vakje waar een reserve batterij in zit).

Klik op onderstaande link voor de column uit Zierikzee van:
Meggy van Oudenhoven-Soeters
WereldRegio

Klik op deze link: WereldRegio

Wederom met gepaste trots kan ik jullie melden dat naast de dichtbundel en de bundel met korte verhalen, die onlangs is verschenen bij Bola Literair, volgend voorjaar er weer een publicatie van mijn hand verschijnt in een verhalenbundel voor kinderen in de leeftijd van 6 tot 12 jaar.
Ik wist niet dat ik het kon, maar kennelijk toch wel. Blijkt...

Ik ben erg blij en dankbaar dat ik op deze wijze in mijn schrijverij gezien wordt en geïnspireerd voel door te gaan met mezelf serieus nemen in mijn taalhouwerij.
Daarnaast ben ik ook blij dat ik uitgenodigd/ voorgedragen ben mijn werk voortaan ook in te sturen naar LIZ, de site van de Zeeuwse Bibliotheek waarop men ingezonden werk publiceert wat kennelijk echt literatuur genoemd mag worden.
Wat een heerlijk boost. De Zeeuwse lucht doet me blijkbaar erg goed.
Hartelijke groet en...wordt vervolgd mensen, salut.

Voorstelling boeken 'Zeeland. Gedichtenbundel en Verhalenbundel van Zeeuwse bodem' groot succes!

Zaterdag 9 april werd in Kerkje in Ellewoutsdijk (Zuid-Beveland) onder ruime belangstelling de twee verzamelbundels van de Nederlandse auteur Fiona Hack voorgesteld. Deze schrijfster deed vorig jaar een oproep bij Zeeuwse auteurs om verhalen en gedichten in te zenden waarop massaal werd gereageerd. Meer dan zeventig schrijvers stuurden een bijdrage in, goed voor een gedichtenbundel én een verhalenbundel met niets dan werk van Zeeuwse bodem.
De voorstelling werd muzikaal opgeluisterd door Duo Duende, waarin schrijfster en beeldend kunstenaar Henny van Kesteren haar veelzijdigheid toont. Ze musiceert samen met Wilco de Schipper en schrijft ook, getuige haar bijdrage in de verhalenbundel.
Schrijfster Fiona Hack, bezieler van het Zeeuwse project, kondigde ook een nieuw initiatief aan. Ze lanceerde een oproep om nu ook verhalend werk voor kinderen in te sturen.

Twee auteurs waren van de partij om uit eigen werk voor te lezen. Auteur Rachel van de Vrede toonde dat op talent geen leeftijd staat. Ze verraste met twee leuke verhalen in het Zeeuws, waarbij uitgever Stefaan Van Laere van Bola Editions kon merken dat dit dialect opmerkelijk dicht aanleunt bij het West-Vlaams en dus ook voor een Vlaming best te begrijpen valt. Dichter Rene Ijzelenberg overwon zijn aanvankelijke schroom en las niet alleen voor maar zong ook een van zijn gedichten-liedjes.
Auteur en uitgever van de bundel Stefaan Van Laere van Bola Editions verklaarde zijn voorliefde voor Zeeland, dat letterlijk in de achtertuin van zijn woonplaats Oostakker nabij Gent ligt. Zeeuws-Vlaanderen is een geliefkoosde plek voor de schrijver om zich terug te trekken en tot rust te komen, al dan niet op de fiets.
Er was overigens onder de auteurs en aanwezigen behoorlijk wat belangstelling voor de overige uitgaven van Bola Editions, waaronder intussen toch al meerdere Nederlandse auteurs die hun vertrouwen in deze Vlaamse uitgeverij hebben gesteld.
Tenslotte overhandigde Fiona Hack respectievelijk een gedichtenbundel aan mevrouw Klarenbeek van de Culturele Raad Borsele en een verhalenbundel aan mevrouw Pieters. Mevrouw Klarenbeek prees het doorzettingsvermogen van auteur Fiona Hack en bedankte haar om aan 't Kerke - een prachtige locatie voor dergelijke initiatieven - te hebben gedacht.
Ook Bola Editions wenst de gemeente en uiteraard Fiona Hack te danken voor hun inzet en medewerking. Overigens staat in het najaar al deel twee van de verhalenbundel op het programma, want op de oproep van Fiona Hack kwamen er zodanig veel inzendingen dat ze onmogelijk in één bundel konden.