Het is zover en u leest het goed; dit is mijn laatste column. Ik stop er mee na drie en een half jaar. Mijn leven heeft dusdanig een andere wending genomen dat ik besloten heb al mijn verplichtingen naar "buiten" toe stil te leggen. Niet dramatisch hoor voor het geval u denkt zich zorgen te moeten gaan maken over mij. Dat is helemaal niet nodig en weet u, ik heb het graag gedaan. Een poosje geschreven voor u.
"Voor alles is een tijd", staat er in het boek Prediker in de Bijbel en nu is het tijd om afscheid te nemen van elkaar. Het heeft een paar maanden geduurd eer ik deze stap kon zetten, want ik was gehecht geraakt aan het ritme en de ontmoeting met u. Het alert zijn op situaties en voorvallen op ons eiland en daarover schrijven. Luis in de pels zijn. Met enige elegantie de handspiegel u voor te houden en uit te nodigen daar eens in te kijken. Een glimlach te ontlokken door te laten zien hoe relatief bijna alles toch blijkt te zijn. Nu is het klaar en een andere tijd zal zich zeker aandienen. U mag in augustus al pepernoten gaan eten van mij, kerstspullen kopen in oktober en alle mannen boven de veertig kunnen voortaan "ongestoord" in korte broeken rondlopen in de zomer zonder dat mijn kritische pen hen zal achtervolgen. Fietst u gerust over de weekmarkt. Het mag nog steeds niet, maar ik ga er niets meer over zeggen in deze krant. Als u naar de 'Post' gaat bij de Spar of naar de bibliotheek, mijn argusogen zullen u niet meer volgen. Hufterigheid, vandalisme, racisme en ander grensoverschrijdend gedrag worden door mij niet meer aan de kaak gesteld in deze krant. Hopelijk wel door anderen, mocht dat toch weer nodig zijn.
"Wat er ook allemaal speelt op dit eiland, laat het vooral de kinderen zijn", aldus refereer ik even een beetje aan "Loesje". Over hen heb ik het liefst geschreven, de kinderen. Zij zijn mijn meest gevoelige plek in dit leven. Ik wil dat het ze goed gaat op alle vlakken in dit bestaan. Mocht u zich nu afvragen wat ik na dit tijdperk ga doen is een ding helder; ik ga niet zoveel meer "doen", maar me wel meer bezig houden met kinderen en kleinkinderen. Ik wil genieten van alle momenten die zich voor doen en daar is tijd en ruimte voor nodig. Het is toch ook geweldig als je van bijna elke dag kunt zeggen: "Ik heb alle tijd en ruimte". Daarnaast blijf ik gewoon doorgaan met schrijven, want dat is de motor onder mijn bestaan. Ik heb het altijd gedaan en zal dat blijven doen.
Het blijft een wonderlijk proces. Dat je in toenemende mate enige vage onrust beleeft, die zich niet duiden laat en dan blijkt het behoefte aan ruimte te zijn, die zich aanvankelijk aandient als leegte. Dan ineens weet je het, de ingesleten gewoonten moeten op de schop en het leven wil opnieuw worden ingericht. Dat heb ik gedaan en nu weet u het ook. Daarom vanaf deze plek wil ik u het goede toewensen en danken voor alle reacties van de afgelopen jaren. Ik heb genoten en u hopelijk ook af en toe.
Salut!
~ Meggy van Oudenhoven
Whyte MP, McAlister WH, Novack DV, Clements KL, Schoenecker PL, Wenkert D buy cialis online prescription I would like to know what it was like on the first round of clomid im on 50mg, how long did it take you to concieve, and any symptoms anyone had who concieved
cialis 40 mg With regard to local therapy, breast conserving procedures result in virtually identical relapse free and overall survival compared with more extensive surgical treatment, including simple, modified radical, and radical mastectomy
The hydroxy metabolite represents 30 percent of the biologically active drug in the blood and 85 percent in the urine buying generic cialis online safe
Ruimte scheppen
De laatste column van Meggy van Oudenhoven-Soeters in WereldRegio voor Zierikzee en omstreken! Dat is jammer, ook voor de lezers van Nieuw.us maar wie weet komt er nog eens wat. We zullen het zeker plaatsen! Of Zierikzee gaat verloederen nu Meggy haar kritische pen laat rusten zal de toekomst uitwijzen. Dat je ruimte wilt scheppen is begrijpelijk, en dan speciaal voor kinderen, is met al die kleinkinderen wel te begrijpen! Vanmorgen hoorde ik in de auto tussen Dusseldorf en Krefeld op radio WDR4 een overweging van een vrouwelijke dominee van de Evangelisch Lutherse Kerk, waarin ze dat ruimte scheppen doortrok naar het vieren van de zondag als rustdag, dit in navolging van de bekende Dorothe Solle. Je komt op nieuwe wegen binnen de vertrouwde paden.