Nieuwus.nl

Het moet gezegd; dit jaar heb ik te weinig mijn zomerjurken kunnen dragen en mijn gelakte teennagels hebben te vaak in dichte schoenen opgesloten moeten zitten. Wat een druilerige lentetijd was dat zeg! Nu de zomer nog, maar over het weer gaan we niet schrijven en het is desalniettemin vakantietijd geworden. Dat gaat altijd gewoon door, gelukkig, en alles vindt een weg daarin. Sinds we gepensioneerd zijn hebben mijn echtgenoot en ik het belang van vakantie "vieren" volledig losgelaten. Sterker nog, wij hebben meer te doen dan anders. Onze kinderen en hun gezinnen hebben allemaal wel vakantie en komen of onze kant uit of ze hebben allerlei vragen op het gebied van klussen, verjaardagen organiseren, picknicks en andere zaken waar het een en ander voor georganiseerd moet worden en zij willen heel graag gebruik maken van onze expertise op dat vlak. Wij gaan zelf tussen de maanden door een paar keer op pad om de dagelijkse sleur wat te doorbreken. Niet dat we lijden aan dat dagelijkse. Integendeel, naarmate we ouder worden hechten we steeds meer aan het ritme, de regelmaat en de reinheid en we zijn tot de slotsom gekomen dat dit drietal niet alleen goed is voor jonge kinderen.

Als de eerste stroom gasten hier op ons eiland neerstrijkt in juli, verandert ons leefpatroon. We doen onze boodschappen voortaan op maandagmorgen en dan het liefst tussen negen en tien uur. Alle ruimte en rust voor onszelf. We gaan geen enkele toeristen- attractie bezoeken en ook zijn we alleen op het strand te vinden als het nog heel vroeg in de morgen is of later op de avond. Het eiland is in de zomer steevast een beetje minder vanzelfsprekend van "ons" en die werkelijkheid was aanvankelijk wel wat wennen voor mij. Toen ik nog maar pas op Schouwen-Duiveland woonde leefde ik in een soort van lange vakantieroes en genoot van alle drukte. Ik ben nu "ingeburgerd" zou je kunnen zeggen en heb mijn plek gevonden te midden van alles en allen. Ik wil graag met u delen wat ik het meest aantrekkelijk vind hier op het eiland.

Het is de wind, die me bindt.
Recent ontdekte ik de bijzondere charme van de wind die hier bijna altijd waait. We kwamen een dezer dagen terug van een of andere buiten-eilandse bezigheid en toen ineens wist ik het. Het was niet de ruimte, niet het mooie licht hier, maar de wind die ik herkende als zijnde thuiskomen. Geloof me maar, het waait hier anders dan in Brabant of in Limburg. Plekken waar we met enige regelmaat ook te vinden zijn. Het is de wind hier waaraan ik gehecht ben geraakt en die me verwelkomt zo gauw ik uit de auto stap op weg naar ons huis. Hij mag van mij ook waaien zoals hij wil, als hij maar waait. Het blijft iets ongrijpbaars, wind. Het heeft me vroeger best wat moeite gekost om het fenomeen uit te leggen aan mijn kinderen, toen die nog klein waren. "Voelbare stroming in de dampkringslucht," zei hen helemaal niets. Het verhaal van de grote onzichtbare "blazerman", die er bijna altijd is en die ons mensen en alles wat verder leeft omhult met zijn kracht, sprak hen wel aan, is mijn ervaring. Ik weet in ieder geval weer dat ik thuis ben als ik hem voel, de wind op ons eiland.

~ Meggy van Oudenhoven